Pierwsi żydzi osiedlili się w Dąbrowie Tarnowskiej w XVI wieku. Wraz z rozwojem miasteczka następowała intensyfikacja osadnictwa żydowskiego. W połowie XVIII wieku mieszkało tu 147 rodzin żydowskich. Mieszkańcy zajmowali się w tamtym czasie wyrobem miodów pitnych, wódki, piwa, handlem oraz rzemiosłem. Społeczność żydowska żyła w pewnej izolacji, skupiając się wokół własnych instytucji, takich jak żydowskie szkoły. Pod koniec I wojny światowej doszło do pogromu ludności żydowskiej, w wyniku którego populacja dąbrowskich Żydów znacznie się zmniejszyła. W czasie II wojny światowej na terenie Dąbrowy Tarnowskiej istniało getto, do którego zostali przewiezieni mieszkańcy pochodzenia żydowskiego. W lipcu 1942 roku mieszkający tam Żydzi zostali wysiedleni do obozu w Bełżcu. Ostateczne zlikwidowanie dąbrowskiego getto nastąpiło w październiku 1942. Po wyzwoleniu miasta przy życiu pozostało około 150 Żydów, większość po wojnie wyjechała za granicę. W roku 2005 zmarł ostatni mieszkający w Dąbrowie Tarnowskiej Żyd. Obecnie miejscową atrakcja jest odrestaurowana synagoga, która pełni rolę Ośrodka Spotkania Kultur.