Pierwsza rzymskokatolicka parafia powstała w Andrzejówce w 1352 roku, na przełomie XV i XVI wieku przejął ją Kościół Wschodni, od 1575 roku była to parafia greckokatolicka. Obecną cerkiew zbudowano prawdopodobnie w latach 1860–1864, być może była to tylko przebudowa świątyni z XVII lub XVIII wieku. Później remontowano ją w 1874 roku i wielokrotnie w XX wieku.

To budowla drewniana konstrukcji zrębowej o ścianach obitych gontem, trójdzielna, składająca się z prostokątnego prezbiterium z zakrystią, szerszej, kwadratowej nawy i słupowej wieży o pochyłych ścianach, z babińcem, przedsionkiem i zachatą. Na wieży, zwieńczonej hełmem z latarnią i baniastą kopułą krytą gontem, wisi dzwon z 1691 roku. Cerkiew kryją blaszane dachy namiotowe, łamane, z cebulastymi kopułami i pozornymi latarniami.

Wnętrze świątyni zdobi ornamentalna polichromia z przełomu XIX i XX wieku oraz rokokowy ikonostas z XVIII wieku, z częścią ikon przemalowanych w 1874 roku przez Victorina Zompfa z Bardiowa. Szczególnie ciekawe są ikony Matki Bożej i świętego Mikołaja. Poza tym można obejrzeć barokowy ołtarz i nastawy dwóch ołtarzy z XVIII wieku. Ciekawy jest instrument zwany dzwonem Ewy, czyli wisząca metalowa sztaba z otworami, na której metalowymi młoteczkami dzwoniono na trwogę i podczas nabożeństw.

Na terenie przycerkiewnym, otoczonym niskim murkiem z kamienia łamanego, krytym gontowym daszkiem, jest cmentarz i rosną pomnikowe, stuletnie lipy.